کلام ولایت . . .

مقام معظم رهبری

مگذارید حتی یک ساعت از این بهار زندگی به هدر رود و صرف غفلت و لهو شود. اراده ی خود را تقویت کنید. با قرآن و عبادت و دعا و کتاب انس داشته باشید، ورزش روحی و جسمی را هم فراموش نکنید. و این را به همه ی جوانان خوب و مؤمن بگویید.             

خمسه آل عشق (یازینب) . . .

عشق در محضر حضرت زینب سلام الله علیها

عشق با عجله نزد آموزگار خود رسید و تمنا کرد که او را از اسرار نهان آگاه کند. حضرت زینب سلام الله علیها به عشق فرمود: فردا در هنگامه ی ظهر عاشوراء، همه ی اسرار بر تو نمایان خواهد شد. امشب بی خوابی را تحمل کن و در محفل اُنس و مناجات شهیدان، با حضور قلب، شرکت نما. لذّت ترتیل قرآن آن ها را بچش و در زمزم عارفانه ی آنان شنا کن.

شب قدر شهیدان شب عاشوراء است. امشب ساکنان عرش و فرش واحسینا می گویند و سینه کوبان به کربلا می آیند. بهشت رضوان، وام خواه نو ولایت حسین علیه السلام است و دامن نیاز، به ناز او گشوده است و دربان بارگاه ولایت است.

اشک خونین امام حسین علیه السلام و یارانش، مِی ناب در مَشک آنان می شود. ای عشق! بی جهت در مستی، لاف مزن؛ تو باید سرّ خون شهیدان را بنوشی، آنگاه غذای جان عاشقان خواهی شد. هرکسی طالب کشف آن است، باید در خون شنا کند تا او را به خُمخانه ی ولایت راه دهند، و هر که از این خُم، لب تر کند، در دریای ولایت حسین علیه السلام گُم می شود. پس ای عشق! با همتی والا در ظهر عاشوراء بیا، تا آنچه را برایت شرح دادم، به وضوح مشاهده کنی.

عشق آمد پیش زینب جان فشان                   گفت: مرا آگه کن از راز نهان

ای که باشی عشق را آموزگار                            مطلبی آموز از اسرار کار

گفت زینب عشق را فردا بیا                          سینه زن در ظهر عاشوراء بیا

امشب اندر خیمه ها چشمی بدوز                  تا ببینی عاشقان را دل فروز

ساغر از ذکر خدا نوشیده اند                      جامه ی صبر و رضا پوشیده اند

زمزم اشک شهیدان را ببین                                  لذّت ترتیل قرآن را ببین

لیلة القدر حسین امشب بُوَد                          راز آن در سینه ی طینب بُوَد

ناله اش در ناله ی نی افتاده است          آسمان در های و هی افتاده است

زلزله از آه او بر جسم خاک                    سینه ی صحرا ز دردش چاک چاک

واحسینا نغمه ای در کوس عرش                 ای دریغا می دَمَد سُرنای فرش

باغ رضوان وام خواه نور او                              حوض کوثر کف زند از شور او

عاشق شور حسین آمد بهشت             گفت: منم در نزد تو یک پارِه خشت

پای بگذار در من ای رکن رکین                           تا کِشم ناز تو را ای نازنین

تو خدا جویی و من خواهان تو                         بارگه گشتی و من دربان تو

ترسم این عنقا بگیرد از غمش                      بال و پر از طائر عیسی دَمش

زمزم خون چون فشاند اشک او                نام آن مَی می شود در مَشک او

پس بنوش این مَی در مستی ملاف            تا شَوی در طور دل سینا شکاف

سرّ می در خون پنهان می شود                 عاشقان را قوّت جان می شود

قصد جانبازی اگر مردان کنند                       راز آن را کشف در میدان کنند

هر کسی لب تر از این خُم می کند           خویش را در پای او گم می کند

هر که او گم گشت در پای حسین           می شود آهوی صحرای حسین

نک برو در ظهر عاشورا بیا                                   نزد ما با همّتی والا بیا

تا ببینی آنچه را گفتم به عین          کس نداند کسیت، جز زینب حسین

یاعلی؛

کلام نور . . .

 

«وَ لَا تَکُونُواْ کاَلَّذِینَ تَفَرَّقُواْ وَ اخْتَلَفُواْ مِن بَعْدِ مَا جَاءَهُمُ الْبَیِّنَاتُ وَ أُوْلَئکَ لَهُمْ عَذَابٌ عَظِیم‏»                                                                (سوره آل عمران آیه105)

«یعنی شما مانند دیگران(پیروان سایر ادیان) نباشید که پس از آن که آیات روشن الهی بر ایشان آمد، فرقه فرقه شدند و اختلاف پیدا کردند؛ برای چنین کسانی عذاب عظیم است».

حدیثی را شیعه و سنی از رسول اکرم(ص) روایت کرده اند به این مضمون:

«ثًلاثهٌ لا یَغِلُّ عَلَیهنَّ قَلبُ عَبدٍ مُسلم: اخلاصُ العَمَل لله وَ النَصیحهُ لائمه المسلمین و اللّزوم لجماعَتهم؛ یعنی سه چیز است که هرگز دل مرد مسلمان در مورد آنها نمی لغزد و خیانت نمی کند: عملی را که خالصاً برای خدا انجام شود، خیر خواهی برای پیشوایان مسلمانان، همراهی و ملازمت جماعت مسلمین».

 

کلام نور . . .

بَقِیَّتُ اللَّهِ خَیْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنینَ

اگر ایمان آورده‏اید، آنچه خدا باقى مى‏گذارد برایتان بهتر است. 

(سوره هود(11)، آیه 86)

کلام نور . . .

قال الله تعالی:   « هدی للمتقین الذین یؤمنون بالغیب ». (بقره/آیه 2 و3)

امام صادق (ع) : ... اما « غیب » پس آن حجت غائب است. (کمال الدین صفحه 340)