آقا عیسی . . .
باشهدا باشی، در مسیر سعادت، سریع تر به مقصد خواهی رسید.
بایگانی
- خرداد ۱۳۹۳ (۳)
- ارديبهشت ۱۳۹۳ (۵)
- فروردين ۱۳۹۳ (۲)
- اسفند ۱۳۹۲ (۶)
- بهمن ۱۳۹۲ (۲)
- دی ۱۳۹۲ (۵)
- آذر ۱۳۹۲ (۱۴)
- آبان ۱۳۹۲ (۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۲ (۳)
- فروردين ۱۳۹۲ (۵)
- اسفند ۱۳۹۱ (۲)
- بهمن ۱۳۹۱ (۵)
- دی ۱۳۹۱ (۵)
- آذر ۱۳۹۱ (۷)
- آبان ۱۳۹۱ (۱۶)
- مهر ۱۳۹۱ (۳)
- شهریور ۱۳۹۱ (۵)
- مرداد ۱۳۹۱ (۲۴)
آخرین مطالب
- ۹۳/۰۳/۱۶وصیت نامه آیت الله شهید دستغیب
- ۹۳/۰۳/۰۵وصیت نامه آیت الله شهید مدنی
- ۹۳/۰۲/۲۵وصیت نامه شهید احمدی روشن
- ۹۳/۰۲/۲۰وصیت نامه شهید علم الهدی
- ۹۳/۰۲/۰۸وصیت نامه شهید علی صیاد شیرازی
- ۹۳/۰۱/۱۹شهادت...
پیوندهای روزانه
حضرت زینب سلام الله علیها و تعلیم اسرار
حضرت زینب سلام الله علیها پس از دلداری به عشق فرمود: صابر باش و از این پس باید در راه من، ثابت قدم حرکت کنی، آنچه در صحرای نینوا از برادرم حسین علیه السلام و عاشوراییان دیده ای، آغاز کار ماست. اینک، شهدِ شهادت در سبوی اسارت من ریخته می شود؛ تا چهل منزل باید بر دوش من، راه طی نمایی و من، قطره قطره ناز و نوش آن را در نهاد تو بپرورانم؛ در غیر این صورت، کامل نخواهی شد [اشاره به حدیث نبی اکرم صلی الله علیه و آله وسلم که فرمود: «من اخلص الله اربعین صباحاً فجّر الله ینابیع الحکمة من قلبه الی لسانه». به قول حافظ:شنیدم رهروی در سرزمینی*همی گفت این معنا با قرینی*که ای صوفی شراب آنگه شود صاف* که در شیشه بماند اربعینی] و آب حیات را تحصیل نخواهی کرد.
آنگاه آموزگار عشق، او را به قتلگاه می بَرَد و می فرماید: نظاره کن که بیت المعموره از فلک افتاده است و خورشید، تابش غم آلود خود را از ثریا تا ثری کشیده است و از چشم دریا، خون می چکد و خشم را در امواج طوفان می دمد، اینک لحظه ی اسارت رفتن و از شهیدان، گفتن است.
نظاره کن که دشمنان جاهل، در اوّلین قدم، خیمه ها را به آتش می کشند و کودکان و زنان بی پناه را سرگردان دشت و بیابان می کنند. بعد از آن، بر جسم پاک شهیدان، اسب تازی می کنند و این گونه از ما دلنوازی؛ سپس بر اشتر های عریان سوار و به سوی کوفه و شما رهسپار می شویم و در خرابه ها، جا و منزل می کنیم و بدین طریق از صاحبدلان، غارت دل. زیرا همان گونه که عشق را بی شهادت سوز نیست، بی اسارت او را ساز نیست. اصل مأموریت عشق این است که راز این معنی را در منزل شهادت و اسارت کشف کند.
پس ای عشق! اگر این راز را کشف کنی و در همه ی وجودن آن را جاری و ساری نمایی، آنگاه جواز حضور و شهودت را در دل عاشقان امضاء می کنم، زیرا عشق بی شهید، لیاقت جهانداری را ندارد، در شهادت است که ولایت، حیات، زیبایی و حماسه، تجلی دارد و ظرف آن، دردِ غربت، و اندوه اسارت است.
گفت بیا در راه من ثابت قدم هست بی صبری تو را عین عدم
آنچه دیدی از حسین ای بی نوا هست آن آغازِ درسِ کربلا
چون شهادت شدهِ بزمِ کبریاست در سبوی زینب آید جانفزاست
تا چهل منزل به دوشش می کشم قطره قطره ناز و نوشش می چشم
با من همراهی نما تا منتها ورنه کامل کی شوی ای با وفا
هرکه کامل کرد درس بندگی می دهند او را صفای زندگی
اینک همراهم بشو در قتلگاه تا بر آریم ناله و فریاد و آه
بیت معمور از فلک افتاده است انجم از قصر ملک افتاده است
صبح غم از مشرق شمس الضحی آتش افکند از ثریّا تا ثری
چشم دریا خون به یاران می دهد خشم خود را قرض طوفان می دهد
این زمان وقتِ اسارت رفتن است از شهیدان گفتنی ها گفتن است
خیمه ی ما را به آتش می کشند کوفیان، خونخواره و حیوان وَشَند
بر شهیدان اسب تازی می کنند از غریبان دل نوازی می کنند
می کنند بر اشتر عریان سوار می رویم تا شام ویران اشک بار
در خرابه جا و منزل می کنیم کس چه داند؟ غارت دل می کنیم
عشق باید کشف این معنا کند شور و غوغا در جهان برپا کند
شو شهید و زندگی آغاز کن عشق را با عالمی دمساز کن
بی شهادت عشق را آواز نیست بی اسارت نیز او را ساز نیست
گرچه می دانم محمد زاده ای دست بیعت با ولایت داده ای
با عدالت قامتت موزون شده کوثر زهرا به جامت خون شده
زیور از دست حسن پوشیده ای باده از جام حسین نوشیده ای
من تو را با این همه اوصاف پاک بی اسارت کی بخوانم سینه چاک؟
تا نبینم با اسسیران همدمت کی کنم بر زخم جان ها مرهمت
یاعلی؛
امام صادق علیه السلام فرمود:
آیه . . .
أَمَّنْ یُجِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَ یَکْشِفُ السُّوءَ وَ یَجْعَلُکُمْ خُلَفَاءَ الْأَرْضِ
﴿النمل، 62﴾
یا [ کیست ] آن کس که درمانده را چون وى را بخواند اجابت مىکند ، و گرفتارى را برطرف مىگرداند ، و شما را جانشینان این زمین قرار مىدهد ؟
. . . درباره قائم از آل محمد عجل الله تعالی فرجه الشریف نازل شده است. به خدا سوگند، او همان مضطرّ درمانده اى است که چون در مقام ابراهیم دو رکعت نماز گزارد و فرج خویش از خدا بخواهد، خداوند دعایش را اجابت کند و بدیها را برطرف سازد و او را در زمین خلیفه قرار دهد.
«تفسیر قمى ـ ج 2 ص 129»
منتظر کیست...؟!
منتظر شخصی است که وظیفه دارد بر اساس مبانی اسلام ناب محمدی صلی الله علیه و آله وسلم، ضمن تلاش در جهت ارتقاء ســطح ظرفیــت درونی خویــش و نیــز مقـاومت خــود در مقابل فتنه های زمانه (بحران های سیاسـی- اجتماعـی- اقتصادی- فرهنگی- و حتی زیست محیطی) و آلودگی های اخلاقی (آلودگی های آشکار و پنهان)، زمینه و انگیزه ای را در خود ایجاد نماید، که بتواند در هر موقعیت و شرایطی به صورت مستمر و دائم در جهت اصلاح و ارتقاء خود و جامعـه در راستای ظهور حضرت ولی عصر عج الله تعالی فرجه الشریف اقدامات بایسته و شایسته را انجام دهد.
- منتظر خود را مورد آزمایش قرار می دهد و بهترین کس برای این کار خود اوست، زیرا هرکس خود را بهتر می شناسد.
- به صورت مستمر در هر موقعیتی برای خود سازی و دیگر سازی تلاش می کند.
- می داند فرهنگ انتظار عمل است در تکاپو بودن است و یک حالت و ثبات نیست.
- ظرفیت منتظر بزرگتر از دنیاست، پس مسخ و مبهوت دنیا نمی شود.
- منتظرمانند شهید است،شهید دارای جسم نیست ولی به اشیاء روح می دهدوشخصیت می بخشد.
- هزاران مصیبت وارد زندگی وی می شود ولی خود را نمی بازد.
- حادثه به مانند بازیچه ای در دست آنان است و با آن بازی می کنند و نمی گذارند خود بازیگر این حادثه شوند.
- منتظر امیر بر حوادث است، نه زمین حوادث؛ به مانند امام خمینی رحمت الله علیه که گفته اند امیر بر حوادث بود.
- می داند هرمشکلی دربرابر انسان قرارمی گیرد، حل شدنی است؛ و حکمت خدا آن است، که انسان بالنده و آبدیده شود.
- منتظر نمی تواند انسانی ترسو و بی ظرفیت باشد.
- اهل مطالعه است و در فتنه ها، دارای تحلیل درست است و مقاومت بالا دارد.
- در آلودگی ها از هر نوع رذیلت پاک است.
- در هـر موقعیتی بـه دنبـال دفـاع از هویت، تقوا، و مکتب خود است و نیز می خواهد به دیگران کمک کند تا دیگران نیز بـه هویت خود دست یابند.
- منتظر سعیش برای ایجاد تحول و دگرگونی در جامعه است.
- در جهت اصلاح خود و دیگران، همچنین ارتقاء خود و دیگران، تلاش می کند.
- در دینداری دارای تعادل است، عمل او دارای افراط و تفریط نیست و سعی می کند به تعالی برسد.
- تمام فعالیت هایش در راستای ظهور است.
- یک منتظر آدم ها راشکار می کند وتا رابطه خود را با آنها محکم نکرده آنها را تغییر ماهیت نمی دهد.
- یک منتظر واقعی یک شکارچی خوب است و هدف از این شکار، یار جمع کردن برای ولی امر است.
- یک منتظر واقعی نمی گوید، رعایت حال مرا کن و بـه اندازه توانم مـرا امر فرما، بلکه می گویید در دستور دادن، حال مـرا رعایت نکن بلکه در هر امری بر ما نظر کن تا انجام دهیم.
- کسی که غافل باشد نمی تواند یار باشد، زیرا فریب می خورد؛ یار امام دارای بصیرت است.
- جهت تعجیل درظهور، اقدامات بایسته وشایسته انجام می دهد،بایسته را واجبات وشایسته رامستحبات می داند.
- مؤمن، منتظر واقعی است و منتظر واقعی سرعت خود را روز به روز بالا و بالاتر می برد، تا به سرعت نور برسد.
- منتظر واقعی، یک مؤمن واقعی است.
فرهنگ انتظار عین فرهنگ اسلام است و بهتر است بدانیم که دقیق ترین فرهنگ اسلام است.
منبع: سخنان استاد صدوقی؛ دوره تکمیلی مهدویت شناسی
عشق و دلداری زینب سلام الله علیها
عشق از تماشای آن صحنه های خونین، حیرت زده، خود را به حضرت زینب سلام الله علیها آموزگار خویش رساند و گفت: مرا دریاب که بی تاب و توان شده ام؛ سرو نازنین مرا شکستند و آشیانم را ویران کردند؛ اینک در اوج بی تابی از تو صبر و طاقت می خواهم، ای صبر آفرین!
حضرت زینب سلام الله علیها عشق را در دامن گرفت و او را دلداری داد و گفت: در همین صحنه خونین، نور حق را مشاهده کن مه در وجود ولی الله اعظم جلوه گر شده است. اینک کشتزار ولایت حاصل داده است، و آن شهادت است که بار دل انگیز عاشقان منزل به منزل است. اینک زمان بی صبری نیست، کام جان بگشا و پیغام هستی را بشنو و از جام لبریز درد، لذّت جوش و خروش را بنوش، راز عشق و عاشقی در خون حسین علیه السلام و یارانش تجلی کرده است؛ باید هوشیارانه مظهر این تجلی در عالم شوی.
عشق آمد دامن زینب گرفت از تماشای حسین شد در شگفت
گفت مرا دریاب بی طاقت شدم سرو من بشکست و بی قامت شدم
در تب و تابم ز غم ای نازنین صبر خواهم از تو ای صبر آفرین
زینب آمد عشق را استاد شد مستی اش را در جهان بنیاد شد
بی تحمل عشق را آواز داد با صدای خسته او را ناز داد
در فضای اُنس آغوشش گرفت بارِ غم را از سرِ دوشش گرفت
گفت اینک جلوه ی حق را نگر دامن صبر و صبوری را مَدَر
در حسینم شور مستی را ببین در شهادت رمز هستی را ببین
کِشت جانستانش حاصل داده است بارِ دل منزل به منزل داده است
کام جان بگشا و پیغامش بنوش تا بیابی لذّت جوش و خروش
راز عشق و عاشقی ای بینوا نیست جز خون حسین در کربلا
یاعلی؛
بَلْ هُوَ آیاتٌ بَیِّناتٌ فی صُدُورِ الَّذینَ أُوتُوا الْعِلْمَ
بلکه قرآن آیاتى است روشن، که در سینه اهل دانش جاى دارد.
(سوره عنکبوت آیه 49)
« بَقِیَّتُ اللَّهِ خَیْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنینَ »
(سوره هود(11)، آیه86)
ذخیره الهى براى شما بهتر است اگر مؤمن باشید.
امام زمان (عج ) به هنگام ظهور د ر کنار خانه خدا، می فرمایند:
«انا بقیتُ اللهِ فی ارضِه و خلیفتةُ و حجّةُ علیکم»
من یادگار و باز نهاده خدا در زمین و خلیفه و حجّت او بر شما هستم.
(شیخ صدوق، کمال الدین، ج1، ص 330)
امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) :
صاحب این امر، همان رانده شده ی دوره شده ی یگانه و تنها است . . . و سرانجام او که در میانشان غریب مانده است، بر آنان حکومت می یابد.
(معجم الاحادیث الامام المهدی (عج)، ج3، ص43، ح595 )
باسمه الأعلی
با سلام؛
چند وقت پیش، کتابی خوندم با عنوان «خمسه آل عشق»، ـ هدیه ای بود از طرف یکی از اساتید دانشکده به تعدادی از بچه ها، که این حقیر هم در بینشون بودم؛ ـ مطالبش بسیار زیبا و سوزناک بود، برای همین قصد کردم مطالبش رو برای شما هم بنویسم، تا شما نیز چون شمع، بسوزید و آب شوید؛
در این کتاب، نگاهت به عشق، چنان خواهد شد، که دیگر همه چیز را در پرتو آن می بینی و چنان عشق را مقدس و پاک خواهی یافت، که تمام عشق های زمینی را در ظلال میبینی، و . . .
عشق از حب ذات کردگار ناشی می شود و از پرتو این عشق بود که موجودات در عالم ملک و ملکوت آشکار شدند، به قول حافظ:
در ازل پرتو حسنت زتجلی دم زد عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد
اما کیفیت تجلی به اسماء الهی مربوط می شود، زیرا این اسماء و صفات هستند که میل فصل و جدایی و ظهور و آفرینش را دارند. ماجرا این گونه بود که، اسماء الهی نزد حضرت عشق می آیند و . . .
خمسه آل عشق
عشق پیام صفات را برگرفت و سراسیمه به محضر حضرت ذات آمد و رخصت طلبید.
او را اذن دادند تا پیام صفات را اظهار کند. عشق پس از تعظیم و تشریف ادب گفت: . . .
مؤلف: دکتر اسماعیل منصوری لاریجانی
بامقدمه: حضرت استاد علامه حسن زاده آملی
حضرت استاد علامه حسن زاده آملی
1. تجلی عشق 2. عشق، حامل پیام صفات
3. پاسخ ذات حق به عشق 4. عشق در محضر خلیفة الله
«عشق در محضر ولایت امیر المؤمنین علیه السلام»
1. عشق در محضر ولایت 2. ادامه. . .
3. عشق در دبستان تربیت علی علیه السلام 4. عشق و حماسه
«عشق در محضر حضرت زهرا سلام الله علیها»
1. عشق و کوثر 2. نوازش و پرورش
3. دردِ عشق و غربت ولایت 4. عشق و جامه ی غربت
«عشق در محضر امام حسن علیه السلام»
1. حسن مجتبی علیه السلام 2. پاسخ امام حسن علیه السلام
3. تمنای عشق
«عشق در محضر امام حسین علیه السلام»
1. سلام و پیام 2. دعوت به شکیبایی و هجرت
3. عشق و ماجرای همراهی با مولا حسین علیه السلام 4. عشق در کعبه
5. احضارعشق 6. عشق در شب عاشورا
«عشق در محضر حضرت زینب سلام الله علیها»
1. زینب کبری سلام الله علیها 2. عشق در ظهر عاشورا
3. عشق و دلداری زینب سلام الله علیها 4. حضرت زینب سلام الله علیها و تعلیم اسرار
و عشق این چنین خود را عاشق کرد و عاشق پیشگی را بنیاد کرد؛ اگر می خواهید چون عشق، بر این خاندان کرم، عشق ورزید، بیش از این ها باید همّت گماشت؛ به امید آنکه دستی بر سر ما کشند، و جرعه ای از این حقیقت ناب را دریابیم، و در این راه صبر و استواری پیشه کنیم، دست به دعا برمیداریم و از خود آموزگار عشق حضرت زینب سلام الله علیها استعانت می جوییم؛ تا ره را گم نکیم و به سر منزل مقصود برسیم.
إن شاء الله؛
یاعلی؛
یکی از قرائنی که ثابت می‌کند مراد رسول خدا صلی الله علیه وآله از جمله «من کنت مولاه فعلی مولاه» ولایت و إمامت آن حضرت بوده ، نزول آیه إکمال است که خداوند می‌فرماید :
الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دینَکُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتی وَرَضیتُ لَکُمُ الْإِسْلامَ دینا . المائده / 3 .
امروز ، دین شما را کامل کردم و نعمت خود را بر شما تمام نمودم و اسلام را به عنوان آیین (جاودان) شما پذیرفتم .
نزول این آیه کریمه بعد از خطبه غدیر ، دلیل واضحی است بر این که مراد رسول خدا صلی الله علیه و آله اثبات ولایت و امامت امیر المؤمنین علیه السلام بعد از خودش بوده است ؛ زیرا چیزی در خطبه غدیر دیده نمی‌شود که صلاحیت اکمال دین و اتمام نعمت را داشته باشد ؛ جز ولایت امیر مؤمنان علیه السلام .
بنابراین آیا اعلام محبت و دوستی امیر مؤمنان علیه السلام می‌تواند إکمال دین و إتمام نعمت پروردگار لقب بگیرد ؟ مگر دوست داشتن مؤمنان نخستین بار بود که اعلام می‌شد ؟ . . .
درست است که از کلمه مولی معانی مختلفی اراده و استفاده شده است ؛ اما با توجه به قرائن مقامیه و مقالیه‌ای که در کلام آن حضرت وجود دارد ، برای اهل انصاف جای تردید نمی‌گذارد که مراد از کلمه مولی ، ولایت و اولویت آن حضرت به تصرف در امور مسلمانان بوده نه صرف محبت و دوستی ، و شواهدی قوی آن را تایید می‌کند .
برخی از علمای اهل سنت که با دیده انصاف به حدیث غدیر نگریسته‌اند ، بر این مطلب تصریح کرده‌اند که مراد رسول خدا صلی الله علیه وآله از جمله «من کنت مولاه فعلی مولاه» امامت و خلافت امیر مؤمنان علیه السلام بوده است . . .
باسمه الأعلی حدیث غدیر از احادیثی است که تواتر آن را بزرگان و دانشمندان علم رجال و حدیث اهل سنت تأیید کرده‌اند ؛ بنابراین نمی‌توان در اصل صدور آن تردید کرد که ما این مطلب در مقاله «تواتر حدیث غدیر از دیدگاه اهل سنت» به صورت کامل بررسی کرده‌ایم ؛ اما این که منظور رسول خدا صلی الله علیه وآله از جمله «من کنت مولاه فعلی مولاه» ولایت و امامت امیر مؤمنان علیه السلام بوده و یا صرف محبت و دوستی آن حضرت ، بحثی است اساسی که از گذشته تاریخ به شکلی مستمر بین مورّخان ، محدثان و متکلمان شیعه و سنی جریان داشته و دارد . شیعیان با پیروی از خاندان رسول خدا صلوات الله علیهم اجمعین ، بر این عقیده هستند که طبق آیه مبارکه ابلاغ ، رسول خدا صلی الله علیه وآله مأمور بود که ولایت و امامت امیر مؤمنان علیه السلام را به تمامی مسلمانان ابلاغ نماید . آن حضرت نیز بنا بر وظیفه‌ای که داشت ، با بلیغ‌ترین و صریح‌ترین کلمات ، این وظیفه مهم را به انجام رساند ؛ اما از آن طرف پیروان مکتب خلفا معتقدند که هدف رسول خدا صلی الله علیه وآله فقط و فقط محبت و دوستی آن حضرت بوده و جمله «من کنت مولاه فعلی مولاه» نمی‌تواند ولایت و امامت علی علیه السلام را ثابت کند ؛ زیرا کلمه «مولی» هیچگاه به معنای «اولی» نمی‌آید . بررسی این مطلب در قدم اول مستلزم مطالعه و مراجعه به آراء اهل لغت و آشنایان به اصطلاحات و ادبیات عرب است که می‌تواند بخش مهمی از برداشت‌های نادرست و غلط کسانی را که با عناد ورزی سعی در تحریف حقایق تاریخی دارند افشاء نماید . از این رو ، لازم است تا به اظهارات برخی از صاحبان لغت و شعر و ادب مراجعه و توجه نمائیم ، تا معلوم شود که برداشت‌های اندیشمندان پیرو اهل بیت علیهم السلام از واژه‌های «مولی» و «ولی» ، مستند به درک و فهم و تفسیر بزرگانی از دانشمندان اهل سنت است که در تاریخ ، تفسیر ، لغت و شعر معنای واقعی این الفاظ و کلمات را روشن کرده‌اند . بنابراین ابتدا نگاه کوتاهی خواهیم داشت به آراء بزرگان و دانشمندانی از اهل سنت که از چهره‌های شاخص در ادبیات عرب محسوب می‌شوند و سپس از قرائن موجود در روایات غدیر و غیر آن اثبات خواهیم کرد که مفهومی غیر از ولایت ، امامت و رهبری قابل استفاده نیست و انکار آن جز عناد و لجبازی نخواهد بود . الحمد لله الذی جعلنا من المتمسکین بولایة علی بن أبی طالب علیهما السلام والسلام علی عباد الله الصالحین
عشق در ظهر عاشورا
عشق در ظهر عاشورا خود را به صحنه ی نینوا رساند، آسمان را چهره درهم و قامت خورشید را خم دید؛ کوه را دید ناله در افلاک و دامنی تَر از گریه ی خاک داشت؛ عالم از تاب و توان و چرخ گردون از زمان افتاده بود. در این اوضاع و احوال، رضوان خدا را در آتش جور و جفا دید. قامت قمر بنی هاشم ابوالفضل علیه السلام را در خون غوطه ور و ساز هستی را در عزایش نوحه گر دید؛ و زمزم فرات را ز بی دستی او، خون فشان و سور خونین علی اکبر علیه السلام را در احرام شهادت، نور فشان یافت؛ سرود دل آرایی که نقدِ جان در هامون نمود و خون سرخ خود را در وقفِ مجنون. آری، اگر چه از سوزش زخم نیزه و سنان می سوخت، امّا از درون شادی می کرد و خنده ی مستانه به گاه آزادی از دنیا می نمود.
در یک طرف، حضرت قاسم بن حسن علیه السلام را دید شربتی از عسل در بغل داشت، و شهدِ جان از لعلِ ولایت می نوشید و در طرف دیگر، غنچه ی شش ماهه، علی اصغر علیه السلام را دید که با لبی باز در میان نیزه ها پرواز می کرد و طبع شکر افشانه اش باده نوشان جمله را دیوانه نمود.
به هر حال، عشق در حیرت نگاهش، همه ی لاله های امام حسین علیه السلام را در میان شعله های جهل و ستم، سوخته دید. ناگهان در آن هنگامه، سالار شهیدان، امام حسین علیه السلام را مشاهده کرد که منظر سینا نشانش چون ماه کنعان بود و در منای کربلا، تیغ ابراهیم علیه السلام را صدا می زد و چهره ی ارغوانی او چون خضر، آب زندگانی گشته و قامت سبزش در میان خون نشسته بود. عشق در اوج نگاه او، اسم اعظم را نمایان دید و بی نقاب رخسار قرآن.
عشق آمد با دو صد شور و نوا ظهر عاشورا به دشتِ کربلا
آسمان را چهره درهم دیده بود قامت خورشید را خم دیده بود
ناله ی کُه شعله در افلاک داشت دامنی تر از نگاه خاک داشت
چوخ گردون از زمان افتاده بود عالم از تاب و توان افتاده بود
پیش رویش دید رضوان خدا در میان آتش جور و جفا
سرو عباسش در خون غوطه ور ساز هستی در عزایش نوحه گر
خون فشان، زمزم ز بی دستی او مست شد ساقی ز سرمستی او
قامت رعنای اکبر نو بار همچو خوشیدی میان گیر و دار
کرد اِحرام شهادت را به بر خنده بر لب های او شاخِ شکر
نقد جان، در لُجّه ی خون کرده بود خون خود را وقفِ مجنون کرده بود
زخم ها بر جسم پاکش بی حساب کرده در خون، زلف و گیسو را خضاب
گرچه سوزد از درون شادی کند قهقهه در وقت آزادی کند
سوی دیگر دید قاسم در بغل شربتی دارد بهتر از عسل
شهدِ جان می نوشد از لعل لبش مه فشاند دم به دم از کوکبش
شد رُخ مه شرمگین اَز نور او آسمان باران گرفت از شور او
غنچه ای شش ماهه لب را باز کرد در میان نیزه ها پرواز کرد
فارغ از گهواره و قنداقه شد در سنین کودکی خُم خواره شد
طوطی طبعش شکر افشانه کرد باده نوشان جمله را دیوانه کرد
دید یاران حسین چون لاله ها سوختند اندر میان شعله ها
شمع بزم عاشقان آمد حسین منظر سینا نشان آمد حسین
عشق در او ماه کنعان دیده بود یوسفی در بند گرگان دیده بود
لعل عیسایی دَمش را خشک دید بوسه گاه خاتمش را مُشک دید
عرش هستی فرش راهش بوده است آسمان محو نگاهش بوده است
نقد جانش در منای کربلا تیغ ابراهیم را می زد صدا
چهره ی او ارغوانی گشته بود خضرِ آب زندگانی گشته بود
قامت سبزش میان خون نشست بُقعه ی توحید را محور شکست
اسم اعظم را نمایان کرده بود خود عیان رخسار قرآن کرده بود
یاعلی؛
« امام صادق (علیه السلام): هُم [اصحابُ المهدی] الذین قال اللهُ فیهِم :
...فَسَوْفَ یَأْتىِ اللَّهُ بِقَوْمٍ یحُبهُّمْ وَ یحُبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلىَ الْمُؤْمِنِینَ أَعِزَّةٍ عَلىَ الْکَافِرِینَ
(سوره مائده(5)، آیه54)
یاران مهدی(عج) کسانی هستند که خداوند در توصیف آنان چنین فرموده است :
«ای کسانی که ایمان آورده اید! هرکس از شما که آیین خود باز گردد، بداند خداوند به زودی قومی را برمی انگیزد که بسیار دوستشان می دارد وآنها نیز خداوند را دوست می دارند. آنان در برابر مؤمنان، فروتن و درمقابل کافران مقتدرند.»
(علامه مجلسی، بحار الانوار ،ج52،ص370)