خمسه آل عشق (یاحسین) . . .

وداع با کعبه

کعبه در محضر مولایش در اوج شادمانی و سرور بود که ناگهان امام حسین علیه السلام قصد رفتن نمود و اعمال حج را بنا بر عمره نمود. کعبه که از فراق مولایش بیقراری می کرد، فریاد برآورد و از این وداع، گریه و شیون نمود؛ وقتی حج عمره ی مولا را دید، شراب اشک را در خُمره کرد.

عشق چون نظاره گر این وفاق و فراق بود، در حیرت فرو رفت. ناگهان شنید که از همه ی اجزای عالم، این نکته عنوان می شود: «بی ولایت کعبه ویران می شود». عشق در حالی که از فغان و گریه ی کعبه، در فراق مولایش به شدّت متأثر بود، در حیرت این راز، بیشتر متحول گردید، تا سرانجام، گوشه ای از راز ولایت بر او آشکار شد و با خود گفت: عجب درس جالبی از کعبه آموختم؛ اگر چه در فغان او سوختم. امّا چون صبوری بین او مولایش میثاق بود، از هرگونه اظهار نظری خودداری می کرد.

ناگهانی قصد رفتن کرده بود                    کعبه از این قصد شیون کرده بود

تا حسین حج را بنا برعُمره کرد             کعبه اشک خویش را در خُمره کرد

عشق گفت یا للعجب از این وفاق         وصف هجران می کند با این فراق

حیرتی بر حیرتم افزوده است                سرّ مکنون را به من بنموده است

دم به دم این نکته عنوان می شود             بی ولایت کعبه ویران می شود

قبله ی توحید می افتد ز پا                       گر حسین نَبوَد مر او را پیشوا

گرچه از افغان کعبه سوختم                         لیک، درس جالبی آموختم

چون صبوری بین ما میثاق شد              صبر کردم گرچه طاقت طاق شد

یاعلی؛