بر بلندای فلک ذکر ملائک یا عیلست
هر که گوید یا علی ، در روز محشر با علیست
در طواف کعبه گر با دیده ی دل بنگری
هر طرف آئینه ای باشد کزان پیدا علیست
گر خدا خوانم علی را ، کفر باشد کفر محض
به که گویم المثنای حق یکتا علیست
ای یهودی ، ای مسیحی ، ای مسلمان ، ای فلان
رکن کعبه ، چلچراغ مسجد الاقصی علیست
در شب معراج احمد نور از لب نور بود
دید در افلاک ، ماه لیله الاسرا علیست
مردگان دم میگرفتند ز عیسای مسیح
غافل از آنکه مسیحای دو صد عیسی علیست
اوست سر اسم اعظم ، واقف است او بر امور
راز پنهان در عصای پنجه ی موسی علیست
با علی بودن علو و عزت آزادگیست
جبرئیل عرش را استاد بی همتا علیست
خواستگاران فراوان داشت دخت مصطفی
از خدا دستور آمد همسر زهرا علیست
بر فراز آسمان ها هم حکومت حق اوست
حاکم و فرمانروای عالم بالا علیست
قدرت کل دول ، از ناخن او کمتر است
امپراتور بلند آوازه ی دنیا علیست
از غدیر خم چه میدانی ؟، نمیدانی بدان
بعد پیغمبر امام و رهبر و مولا علیست
ای که هی دم میزنی از اولی و دومی
بشنو ای ابله ، ولی مسلمین تنها علیست
اوست باب اله ، باب العشق ، باب المعرفت
شیعیان باب گرام زینب کبری علیست
تا عبد پرونده شیعه بدون خدشه است
قاضی دیوان کیفر، صاحب الامضاء علیست
سید حسن خوش زاد
آقا عیسی . . .
باشهدا باشی، در مسیر سعادت، سریع تر به مقصد خواهی رسید.
- خرداد ۱۳۹۳ (۳)
- ارديبهشت ۱۳۹۳ (۵)
- فروردين ۱۳۹۳ (۲)
- اسفند ۱۳۹۲ (۶)
- بهمن ۱۳۹۲ (۲)
- دی ۱۳۹۲ (۵)
- آذر ۱۳۹۲ (۱۴)
- آبان ۱۳۹۲ (۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۲ (۳)
- فروردين ۱۳۹۲ (۵)
- اسفند ۱۳۹۱ (۲)
- بهمن ۱۳۹۱ (۵)
- دی ۱۳۹۱ (۵)
- آذر ۱۳۹۱ (۷)
- آبان ۱۳۹۱ (۱۶)
- مهر ۱۳۹۱ (۳)
- شهریور ۱۳۹۱ (۵)
- مرداد ۱۳۹۱ (۲۴)
- ۹۳/۰۳/۱۶وصیت نامه آیت الله شهید دستغیب
- ۹۳/۰۳/۰۵وصیت نامه آیت الله شهید مدنی
- ۹۳/۰۲/۲۵وصیت نامه شهید احمدی روشن
- ۹۳/۰۲/۲۰وصیت نامه شهید علم الهدی
- ۹۳/۰۲/۰۸وصیت نامه شهید علی صیاد شیرازی
- ۹۳/۰۱/۱۹شهادت...
تقدیم به یگانه منجی عالم بشریت، مهدی فاطمه عج
بالای تخت یوسف کنعان نوشته اند
هر یوسفی که یوسف زهرا نمی شود
وَ لَئنِ أَخَّرْنَا عَنهْمُ الْعَذَابَ إِلىَ أُمَّةٍ مَّعْدُودَةٍ لَّیَقُولُنَّ مَا یحَبِسُهُ أَلَا یَوْمَ یَأْتِیهِمْ لَیْسَ مَصْرُوفًا عَنهُمْ وَ حَاقَ بِهِم مَّا کاَنُواْ بِهِ یَسْتَهزِءُونَ سوره هود آیه 8
اگر عذاب را تا مدت معینى (ظهور امام زمان) بتأخیر بیاندازیم با استهزاء خواهند گفت چه چیز آن را باز داشت (و مانع ظهورامام زمان چیست؟) بدانیدروزى که عذاب مىآید از آنها برداشته نمیشود، بلکه برآنان فرود آمده و آنچه را استهزاء بآن میکردند خواهند دید.
از امیرالمؤمنین علیه السلام روایت شده که درتأویل این آیه شریفه فرمود: أُمَّةٍ مَعْدُودَةٍ اصحاب قائم آل محمد است که سیصد وسیزده نفر می باشند. و در تفسیر عیاشى از حضرت صادق علیه السّلام روایت می کند که فرمود: خداوند اصحاب قائم ما را در یک لحظه مانند ابرهاى پراکنده فصل پائیز جمع می کند.
و در غیبت نعمانى از اسحاق بن عبد العزیز از آن حضرت روایت نموده که فرمود:
«لَئِنْ أَخَّرْنا عَنْهُمُ الْعَذابَ إِلى أُمَّةٍ مَعْدُودَةٍ» این عذاب قیام امام زمان وامت معدوده یاران او می باشند. که برابر با سپاه اسلام در جنگ بدر هستند (یعنى 313 تن می باشند). «مهدى موعود-ترجمه جلد سیزدهم بحار، متن، ص: 247»
مرحـوم میرزا محمّد تنکـابنـى رحمه الله مـى گویـد کـه در السنه و افواه اشتهار دارد (. . . و خـود ایشان بـه واسطه مرحوم آخوند لاهیجى از آقـا سیّد محمّد «فرزند آقـا سیّد على» صاحب «مناهل» نقل مى کنند) که علاّمه حلّى در شـب جمعه بـه تنهایى به زیارت سیّد الشهداء علیه السلام مى رفت، در حالى که بر الاغى سوار بـود و تازیانه اى در دست مبـارک داشـت. در اثنـاى راه، شخص عربى پیاده به همراه علاّمه راه افتاد و با هم بـه مکالمه مشغول شـدند. چـون قدرى با هم سخن گفتند، بر علاّمه معلوم شد که این شخص مرد فاضلى است.
پس درمسائل علمى باهم صحبت نمودند وعلاّمه فهمیدکـه آن شخص، صاحب علـم وفضیلتِ بسیار ومتبحّر درعلوم است. لذامشکلاتى راکه براى او در علوم مـانده بـود، یک به یک ازآن شخص سؤال مىکرد و اوحـلّ مى نمود تااینکه سخـن در مسئله اى واقع شد و آن شخص فتوایى گفت. علاّمه منـکرآن شد و گفت: حدیثى برطبق ایـن فتوا نداریم.
آن مـرد گفت: شیخ طوسى در تهذیب حدیثى در ایـن باب ذکر کرده اسـت. شما از کتاب تهذیب فلان مقدار ازاوّل بشمارید که درفلان صفحه و فلان سطر، ایـن حدیث مذکور است.
علاّمه در حیـرت شـد که این شخص کیست؟ پـس از آن مرد پرسید: «آیـا در زمان غیبت کبرى مى توان حضرت صاحب الامر علیه السلام را دید یا نه؟»
در ایـن هنگام تازیانه از دست علاّمه افتاد. آن حضرت خم شـد و تـازیانه را از زمین برگرفت و درمیان دست علاّمه گذاشت و فرمود: «چگونه صاحب الزمان را نمى تـوان دید و حال آن که دست او در میان دست توست؟!»
علاّمه بى اختیار خـود را از مرکب به زمین انداخت که پاى آن حضرت را ببوسد. پس غش نمود و چون به هوش آمد، کسى را ندید و پس از آن که به خانه بازگشت، رجوع به کتاب تهذیب نمود و آن حدیث را در همان ورق و همان صفحه و همان سطر که آن حضرت نشان داده بودند، یافت.
علاّمه بـه خطّ خود در حاشیه کتاب تهذیب در آن مقام نوشت: این حدیث را حضرت صاحب الامر عجل الله تعالی فرجه الشریف با ذکر صفحه و سطر و محلّ آن، نشان دادند».
مرحـوم تنکابنى رحمه الله مى گوید که آخوند لاهیجى مى گفت: «مـن همان کتـاب را دیدم و در حاشیه آن حدیث، خطّ علاّمه را مشاهده کردم که به مضمون سابق بود».
عنایات حضرت مهدى(علیه السلام)، ص 56، به نقل از قصص العلماء، ص 359
وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا مُوسى بِآیاتِنا أَنْ أَخْرِجْ قَوْمَکَ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ وَ ذَکِّرْهُمْ بِأَیَّامِ اللَّهِ إِنَّ فِی ذلِکَ لَآیاتٍ لِکُلِّ صَبَّارٍ شَکُورٍ «سوره هود آیه 8»
یعنى موسى را همراه آیات خود فرستادیم تا قوم خود را از ورطه ظلمانى کفر درآورده بوادى نورانى ایمان رهبرى کند، و آنها را بروزهاى خداوندى متذکر گرداند که در آن آیاتى است براى هر صبرکننده شکرگزارى.
روزهاى خداوندى (ایّامُ اللَّه) سه روز است:
روز ظهور قائم صلوات اللَّه علیه و روز مرگ و روز قیامت.
در خصال صدوق از امام باقر علیه السلام روایت نموده که فرمود «ایام اللَّه» سه روز است:
روز قیام قائم آل محمد، روز رجعت و روز قیامت، و هم صدوق در کتاب معانى الاخبار روایت مزبور را آورده است.
« مهدى موعود-ترجمه جلد سیزدهم بحار، متن، ص: 247 »
آشنای غریب
کنج حجره ز همه دلگیرم از تب غربت خود می میرم
چو من اینگونه کسى مضطر نیست غربت من ز على کمتر نیست
آشنایان همه بیگانه شدند دوستی ها همه افسانه شدند
پیروانم همه بیعت شکنند به ولیعهدى من طعنه زنند
بى سبب نیست انیسم آه است چه کنم؟ خواهر من در راه است
گر خبر از دل زارم گیرد بین ره از غم من می میرد
به امیدى که جوادم آید عقده از کار دلم بگشاید
پسرم درد به سینه دارد خبر از شهر مدینه دارد
کوچه تنگِ مدینه دیدهست ناله ى فاطمه را بشنیدهست
ترسم از اینکه شبیه زهرا به جوانى برود از دنیا
«جواد زمانی»
در سوگ خاتم الانبیاء صلی الله علیه و آله وسلم
روح هستی در میان بستر است لحظه های آخر پیغمبر است
حرف رفتن نقش بر لبهای او اشک ریزان گوشه ای زهرای او
گوشه ای گرم نیایش با خدا میبرد بالا علی دست دعا
اهل بیت خویش را با اشک و آه در وداع آخرین دارد نگاه
گاه گوید با علی از غسل و قبر دردل با چاه و مظلومی و صبر
گاه گوید با حسن رازی مگو گاه بوسد از حسین زیر گلو
گاه گوید با غم و درد و محن غم مخور هستی من زهرای من
بعد من حامی دست حق شوی اولین کس تو به من ملحق شوی
بعد من اجر رسالت هیزم است هستی ام در آتش نامردم است
آسمان را رنگ نیلی میزنند بین کوچه بر تو سیلی میزنند
«حاج علیرضا شریف»
زبانحال امام حسن علیه السلام
با حضرت زینب سلام الله علیها در لحظات آخر . . .
مادرم بین در و دیوار بود
سینه اش را رد یک مسمار بود
کوچه ای تنگ و دلی بسیار سنگ
بین کوچه مادرم بی یار بود
گو چه شد بر مادر پاکم که در
سن هجده سالگی بیمار بود
مرد بد سیلی به رویش می نواخت
مرد بد انقدر لاکردار بود
سیلی اش انقدر محکم بود که
مادر شبها دگر بیدار بود
پشت درب سوخته یک شاپرک
بال های شاپرک در نار بود
نام آن نامرد را پیشم مبر
مادرم از نام او بی زار بود
«جعفر ابوالفتحی»
فَلَمَّا أَحَسُّوا بَأْسَنا إِذا هُمْ مِنْها یَرْکُضُونَ* یعنى چـون (بنى امیه) عـذاب مـا را (که بوسیله ظهور قائم آل محمد بر آنها فرو فرستیم) احساس کنند، از آن می گریزند لا تَرْکُضُوا وَ ارْجِعُوا إِلى ما أُتْرِفْتُمْ فِیهِ وَ مَساکِنِکُمْ لَعَلَّکُمْ تُسْئَلُونَ* فرار نکنید و بازگردید تا شما را از آن نعمتها و جایگاهها که به خوشگذرانى سرگرم بودید باز- خواست کنند.
در حـدیث اسـت کـه چـون امـام زمان ظهور کند، بنى امیه از ترس به روم می گریزند، حضرت آنها را از روم بیرون مىآورد و گنجهائى که پنهان کردهاند ازآنها طلب می کنـد،قالُوا یا وَیْلَنا إِنَّا کُنَّا ظالِمِینَ* فَما زالَتْ تِلْکَ دَعْواهُمْ حَتَّى جَعَلْناهُمْ حَصِیداً خامِدِینَ* بنى امیه می گویند:واى برما که قومى ستمکار بودیم.پس همچنان بدین سخن تکلم کنند تا آنکه (بوسیله قائم آل محمد و سپاه او) همه را درو کنیم و از دم شمشیر بگذرانیم! این آیات هـر چند لفظش ماضى است ولى در معنى مستقبل است و این از آیاتى است که تأویلش بعد از نزول می باشد. سوره مبارکه انبیاء؛ آیات 12 تا 15
منبع: کتاب مهدى موعود-ترجمه جلد سیزدهم بحار، متن، ص: 251
باسم رب الحسین علیه السلام
السَّلامُ عَلـیَ مَن جَعَلَ اللهُ الشِّفاءَ فـی تُربَتِهِ ، السَّلامُ عَلـیَ مَـنِ الإجابَةُ تَحتَ قُبَّتِهِ السَّلامُ عَلیَ مَن الأئِمَةُ مَن ذُرّیَّتِهِ ، السَّلامُ عَلیَ ابنِ خاتَمِ الأَنبِیاءِ . . .
کُنتُ لِلرَّسُولِ وّلَداً و لِلقُرآن سَنَداً وَ للاُمَّة عَضُداً وَ فِـی الّطاعَة مُجتَهِداً حافِظاَ لِلعَهد وَ المیثاق ناکِباَ عَـن سُبُلِ الفُسّاق و بَاذلاً المَجهُود طَـوِیل الرُکُوع وَ السُّجُود زاهِداَ فِـی الدُّنیا ژُهدَ الرّاحِل عَنها ناظِراَ الیها بِعَین المُستَوحِشِینَ مِنها . . .
سلام بـر کسی کـه خداوند شفا را در خاک شریفش قرار داد ، سلام بر کسی که در زیـر گنبد حرمش دعـا مستجاب است ، سلام بر کسی که ائمه از نسل اویند ، سلام بر فرزند خاتم الانبیا . . .
تو بـرای پیامبر فرزند و برای قرآن سند بودی و یاری کننده امت و در اطاعت خـدا بسیار کوشا بـودی ، بر عهد و پیمان خـود محافظت می نمودی و از راه فاسقان کنار گیرنده بودی و با نهایت توان تلاش می نمودی ، دارای رکـوع و سجود طولانی بودی در دنیا زاهد بـودی همچون شخص کـوچ کننده از دنیا نگاه کننده بـه آن بـا چشم ترسان . . .
زیارت ناحیه مقدسه
الَّذِینَ إِنْ مَکَّنَّاهُمْ فِی الْأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلاَةَ وَ آتَوُا الزَّکَاةَ ... ﴿الحج، 41﴾
همان کسانى که چون در زمین به آنان توانایى دهیم ، نماز برپا مىدارند و زکات مىدهند ...
امام باقر علیه السلام در باره قول خداى عزّوجلّ فرمود:
«این آیه درحق آل محمد صلى الله علیه وآله وسلم است در حق حضرت مهدى عجل الله تعالی فرجه الشریف و یاران او که خداوند شرق و غرب زمین را تحت سلطه آنان قرار مى دهد و به وسیله آنان دین را پیروز گردانده و بدعتها و باطلها را مى میراند.»
«تأویل الآیات الظاهرة ، کتاب خطى»
باسمه الأعلی
سالروز شهادت حضرت رقیه سلام الله علیها تسلیت.
السلام علیک یا رقیه بنت الحسین الشهید سلام الله علیها
اشک یتیم
|
ای عمه بیا تا که غریبانه بگرییم |
رو از وطن و خانه، به ویرانه بگرییم |
|
پژمرد گل روی تو از تابش خورشید |
در سایه نشینیم و به جانانه بگرییم |
|
لبریز شرای عمه دگر کاسه صبرم |
بر حال تو و این دل ویرانه بگرییم |
|
نومید ز دیدار پدر گشته دل من |
بنشین به کنارم، پریشانه بگرییم |
|
گردیم چو پروانه به گرد سر معشوق |
چون شمع در این گوشه کاشانه بگرییم |
|
این عقده مرا می کشد ای عمه |
پیش نظر مردم بیگانه بگرییم |
باسم رب الحسین علیه السلام
محرم تمام و ناله ها فزونتر باشد
قافله عشق، به شام نزدیک تر باشد
روی نیلی و کبودی بازو، بس نبود
شام، شاید با تازیانه، زیباتر باشد؟
سه ساله وقتی با پدر کند نجوا
خرابه ، شاید عاشقانه تر باشد؟
سجاد، ویران، با غمِ پدر و برادر
رباب هم در رویا، همواره با اصغر باشد
لیلا نمی برد زِ یاد، علی اکبر را
رقیه و خرابه او را تیری دگر باشد
زینب آید، در مقابل ملعون یزید
رأس ارباب و برلبانش خیزر باشد
در مسیر، کوفیان، بد کردند
مگر می شود،، شام، مهتر باشد؟
زینب اگر سازد، گوشه ای سخن
نه یزید بل امیه، رو سیه تر باشد
ویران کند سجاد، شهر ظلم را
کلام و نفسش، از حیدر باشد
اگر شام و مراثی اش نمی بود
چگونه بر دل حسین، خنجر باشد؟
داغ دل رقیه و زینب بشنو
تا تو را طریق عشق، عزیزتر باشد
یاعلی؛
رقیه جان، اکنون که آسودی برسان سلامم بر آن مولودی
که بی او غم بی معنا شود بر عاشقان نباشد معبودی
یاعلی؛
باسمه الأعلی
از زبان دختر امام حسین علیه السلام چنین سروده شده:
زائران قبر من! این شام، عبرتخانه است مدفنم آباد و قصر دشمنم ویرانه است
دخترى بودم سه ساله، دستگیر و بىپدر مرغ بىبال و پرى را این قفس کاشانه است
بودسلطانى ستمگر،صاحب قدرت یزید فخر مىکرد او که مستم، در کفم پیمانه است
داشت او کاخى مجلّل، دستگاهى باشکوه خودچه مردى،کزغرورسلطنت دیوانه است
داشتم من بسترى ازخاک،بالینى زخشت همچو مرغى کوبسا محروم زآب ودانه است
تکیه مىزد او به تخت سلطنت با کبر و وجد این تکبّر، ظالمان را عادت روزانه است
من به دیوار خرابه مىنهادم روى خود زان همیشه رو سفیدم، شهرتم شاهانه است
بر تن رنجور من شد کهنه پیراهن، کفن پر شکسته بلبلى را این خرابه لانه است
محو شد آثار او، پاینده شد آثار من ذلّت او، عزّت من هر دو جاویدانه است
***
باسلام
هرچه خواستم از ارباب بگویم، زبان یاری نکرد، شاید حق مظلومیت او و خاندانش را اداء نکرده ام؛ آخر می دانید! اگر خودشان نخواهند، هیچ قلمی در راهشان رنگ نمی دهد؛ از سه ساله ارباب می خواهم که یاری ام دهد، تا بتوانم کلماتی را جاری کنم که در حق این خاندان کرم باشد، . . .
السلام علیک یا ابا عبدالله الحسین علیه السلام
السلام علیک یا رقیه بنت الحسین سلام الله علیها
السلام علیکم یا آل الحسین علیهم السلام
شب اول محرم، گفتند: مجلسی برپاست! دانستم مجلس، همان مجلس عاشقان است! مجلس نگوییم بهتر است! زیرا، آنجا، دیار عاشقان است! دیاری که عاشقان را به میعادگاه وصال می رساند! به کربلا می رساند!
گفتند: امشب را به اسم بی بی رقیه سلام الله علیها، نام نهاده اند! گفتم: عجب شبی! می دانید چرا؟! چون یتیمان، حال یکدیگر را بهتر می دانند! او حال یتیمان ابا صالح عجل الله تعالی فرجه الشریف را بهتر می فهمد! همه دعا کردیم و از آن سه ساله خواستیم، به حق آن سر که در دامن داشت، به حق آن سیلی که بر صورت چون گلبرگش نشست، و به حق آن بازویی که چون بازوی مادرش زهرا سلام الله علیها کبود گشت، برای ظهور حجت حق عجل الله تعالی فرجه الشریف دعا کند؛ تا یتیمان دنیا، به وصال محبوب خویش برسند؛ تا آقایمان با ظهورش، حق سیلی مادرش و حق سیلی عمه کوچکش و حق خون جدش را، از ظالمان عالم بگیرد!
آری او می تواند دعا کند! آری دعای او مستجاب است! مگر می شود، دعای یتیمان در نزد خدا مستجاب نشود! مگر می شود خدا یتیم نوازی نکند! مگر می شود خدا، دعای ناز دانه ارباب را نپذیرد!
و ما چه می توانیم بگوییم، جز:
الهی به حق رقیة الحسین سلام الله علیها عجل لولیک الفرج
الهی به دعای ما روسیاهان بی آبرو، نه! به دعای آن سه ساله که در نزدت آبرو دارد، ظهور حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف را برسان.
رقیه جان، بیا و دست ما یتیمان را هم بگیر، تا در این دنیای سیاه و تاریک، سیلی روزگار بر صورت ما نشیند و تازیانه جور و جفا، بازوی ما را کبود نکند؛ رقیه جان، اگر شفاعت ما را نکنی! چگونه ما بی آبرویان در نزد مولا و آقایمان سر بلند کنیم؟ و چگونه زبان بگشاییم؟ و چگونه اظهار پشیمانی کنیم؟
یاعلی؛
الَّذِینَ إِنْ مَکَّنَّاهُمْ فِی الْأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلاَةَ وَ آتَوُا الزَّکَاةَ ... ﴿الحج، 41﴾
همان کسانى که چون در زمین به آنان توانایى دهیم ، نماز برپا مىدارند و زکات مىدهند ...
امام باقر علیه السلام در باره قول خداى عزّوجلّ فرمود:
«این آیه درحق آل محمد صلى الله علیه وآله وسلم است در حق حضرت مهدى عجل الله تعالی فرجه الشریف و یاران او که خداوند شرق و غرب زمین را تحت سلطه آنان قرار مى دهد و به وسیله آنان دین را پیروز گردانده و بدعتها و باطلها را مى میراند.»
«تأویل الآیات الظاهرة ، کتاب خطى»
ریان بن شبیب گوید: در روز اول محرم خدمت حضرت رضا علیه السلام رسیدم، فرمود: اى فرزند شبیب آیا روزه هستى؟ گفتم: روزه ندارم.
فرمود: در این روز زکریا علیه السلام دعا کرد و از خداوند خواست تا به او فرزندى بدهد، خداوند دعاى او را اجابت فرمود و به فرشتگان امر کرد تا هنگامى که زکریا در محراب مشغول عبادت است وى را مژده دهند که خداوند به او فرزندى خواهد داد، اینک هرکس امروز روزه داشته باشد و از خداوند هر چه بخواهد مورد اجابت قرار خواهد گرفت همان طور که دعاى زکریا مستجاب شد.
اى فرزند شبیب اگر مىخواهى بر کسى گریه کنى بر حسین بن على علیه السلام گریه کن که او را مانند گوسفند سر بریدند، و هیجده نفر از خاندان او را که مانند آنها در زمین نبود با وى کشته شدند، آسمان و زمین براى کشته شدن او گریه کردند.
چهار هزار فرشته براى یارى کردن او فرود آمدند و او را کشته یافتند، و آنها محزون و غبار آلود در کنار قبر او می باشند تا وقتى که قائم قیام کند، در هنگام ظهور قائم آن فرشتگان وى را یارى مىکنند و شعار آنان «یا آل ثارات الحسین علیهم السلام» مىباشد. در آن هنگام از آسمان خاک و خون خواهد بارید.
اى فرزند شبیب اگر گریه کنى بر حسین بن على علیه السلام گریه کن تا اشکهایت بر گونههایت جارى شود، خداوند همه گناهان تو را مىآمرزد، بزرگ باشد یا کوچک، اندک باشد یا زیاد. اى فرزند شبیب اگر میخواهى خداوند را ملاقات کنى در حالى که گناه نداشته باشى حسین علیه السلام را زیارت کن.
اى فرزند شبیب اگر می خواهى در بهشت جاى گیرى و با محمد و آلش همنشین گردى قاتلان حسین علیه السلام را لعنت کن.
اى فرزند شبیب اگر می خواهى ثواب شهداى کربلا را داشته باشى، هر گاه یاد آنها را کردى بگو: «یا لَیْتَنِی کُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِیماً».
اى فرزند شبیب اگر می خواهى با ما در درجات بلند قرار گیرى، در هنگام اندوه ما اندوهگین باش، و در وقت خوشحالى ما خوشحالى کن، اکنون به ولایت ما چنگ زن و بدان اگر کسى سنگى را دوست داشته باشد خداوند روز قیامت او را با همان سنگ محشور می کند.
«اخبار و آثار حضرت امام رضا علیه السلام، ص 575»
حضرت زینب سلام الله علیها و تعلیم اسرار
حضرت زینب سلام الله علیها پس از دلداری به عشق فرمود: صابر باش و از این پس باید در راه من، ثابت قدم حرکت کنی، آنچه در صحرای نینوا از برادرم حسین علیه السلام و عاشوراییان دیده ای، آغاز کار ماست. اینک، شهدِ شهادت در سبوی اسارت من ریخته می شود؛ تا چهل منزل باید بر دوش من، راه طی نمایی و من، قطره قطره ناز و نوش آن را در نهاد تو بپرورانم؛ در غیر این صورت، کامل نخواهی شد [اشاره به حدیث نبی اکرم صلی الله علیه و آله وسلم که فرمود: «من اخلص الله اربعین صباحاً فجّر الله ینابیع الحکمة من قلبه الی لسانه». به قول حافظ:شنیدم رهروی در سرزمینی*همی گفت این معنا با قرینی*که ای صوفی شراب آنگه شود صاف* که در شیشه بماند اربعینی] و آب حیات را تحصیل نخواهی کرد.
آنگاه آموزگار عشق، او را به قتلگاه می بَرَد و می فرماید: نظاره کن که بیت المعموره از فلک افتاده است و خورشید، تابش غم آلود خود را از ثریا تا ثری کشیده است و از چشم دریا، خون می چکد و خشم را در امواج طوفان می دمد، اینک لحظه ی اسارت رفتن و از شهیدان، گفتن است.
نظاره کن که دشمنان جاهل، در اوّلین قدم، خیمه ها را به آتش می کشند و کودکان و زنان بی پناه را سرگردان دشت و بیابان می کنند. بعد از آن، بر جسم پاک شهیدان، اسب تازی می کنند و این گونه از ما دلنوازی؛ سپس بر اشتر های عریان سوار و به سوی کوفه و شما رهسپار می شویم و در خرابه ها، جا و منزل می کنیم و بدین طریق از صاحبدلان، غارت دل. زیرا همان گونه که عشق را بی شهادت سوز نیست، بی اسارت او را ساز نیست. اصل مأموریت عشق این است که راز این معنی را در منزل شهادت و اسارت کشف کند.
پس ای عشق! اگر این راز را کشف کنی و در همه ی وجودن آن را جاری و ساری نمایی، آنگاه جواز حضور و شهودت را در دل عاشقان امضاء می کنم، زیرا عشق بی شهید، لیاقت جهانداری را ندارد، در شهادت است که ولایت، حیات، زیبایی و حماسه، تجلی دارد و ظرف آن، دردِ غربت، و اندوه اسارت است.
گفت بیا در راه من ثابت قدم هست بی صبری تو را عین عدم
آنچه دیدی از حسین ای بی نوا هست آن آغازِ درسِ کربلا
چون شهادت شدهِ بزمِ کبریاست در سبوی زینب آید جانفزاست
تا چهل منزل به دوشش می کشم قطره قطره ناز و نوشش می چشم
با من همراهی نما تا منتها ورنه کامل کی شوی ای با وفا
هرکه کامل کرد درس بندگی می دهند او را صفای زندگی
اینک همراهم بشو در قتلگاه تا بر آریم ناله و فریاد و آه
بیت معمور از فلک افتاده است انجم از قصر ملک افتاده است
صبح غم از مشرق شمس الضحی آتش افکند از ثریّا تا ثری
چشم دریا خون به یاران می دهد خشم خود را قرض طوفان می دهد
این زمان وقتِ اسارت رفتن است از شهیدان گفتنی ها گفتن است
خیمه ی ما را به آتش می کشند کوفیان، خونخواره و حیوان وَشَند
بر شهیدان اسب تازی می کنند از غریبان دل نوازی می کنند
می کنند بر اشتر عریان سوار می رویم تا شام ویران اشک بار
در خرابه جا و منزل می کنیم کس چه داند؟ غارت دل می کنیم
عشق باید کشف این معنا کند شور و غوغا در جهان برپا کند
شو شهید و زندگی آغاز کن عشق را با عالمی دمساز کن
بی شهادت عشق را آواز نیست بی اسارت نیز او را ساز نیست
گرچه می دانم محمد زاده ای دست بیعت با ولایت داده ای
با عدالت قامتت موزون شده کوثر زهرا به جامت خون شده
زیور از دست حسن پوشیده ای باده از جام حسین نوشیده ای
من تو را با این همه اوصاف پاک بی اسارت کی بخوانم سینه چاک؟
تا نبینم با اسسیران همدمت کی کنم بر زخم جان ها مرهمت
یاعلی؛
آیه . . .
أَمَّنْ یُجِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَ یَکْشِفُ السُّوءَ وَ یَجْعَلُکُمْ خُلَفَاءَ الْأَرْضِ
﴿النمل، 62﴾
یا [ کیست ] آن کس که درمانده را چون وى را بخواند اجابت مىکند ، و گرفتارى را برطرف مىگرداند ، و شما را جانشینان این زمین قرار مىدهد ؟
. . . درباره قائم از آل محمد عجل الله تعالی فرجه الشریف نازل شده است. به خدا سوگند، او همان مضطرّ درمانده اى است که چون در مقام ابراهیم دو رکعت نماز گزارد و فرج خویش از خدا بخواهد، خداوند دعایش را اجابت کند و بدیها را برطرف سازد و او را در زمین خلیفه قرار دهد.
«تفسیر قمى ـ ج 2 ص 129»
منتظر کیست...؟!
منتظر شخصی است که وظیفه دارد بر اساس مبانی اسلام ناب محمدی صلی الله علیه و آله وسلم، ضمن تلاش در جهت ارتقاء ســطح ظرفیــت درونی خویــش و نیــز مقـاومت خــود در مقابل فتنه های زمانه (بحران های سیاسـی- اجتماعـی- اقتصادی- فرهنگی- و حتی زیست محیطی) و آلودگی های اخلاقی (آلودگی های آشکار و پنهان)، زمینه و انگیزه ای را در خود ایجاد نماید، که بتواند در هر موقعیت و شرایطی به صورت مستمر و دائم در جهت اصلاح و ارتقاء خود و جامعـه در راستای ظهور حضرت ولی عصر عج الله تعالی فرجه الشریف اقدامات بایسته و شایسته را انجام دهد.
- منتظر خود را مورد آزمایش قرار می دهد و بهترین کس برای این کار خود اوست، زیرا هرکس خود را بهتر می شناسد.
- به صورت مستمر در هر موقعیتی برای خود سازی و دیگر سازی تلاش می کند.
- می داند فرهنگ انتظار عمل است در تکاپو بودن است و یک حالت و ثبات نیست.
- ظرفیت منتظر بزرگتر از دنیاست، پس مسخ و مبهوت دنیا نمی شود.
- منتظرمانند شهید است،شهید دارای جسم نیست ولی به اشیاء روح می دهدوشخصیت می بخشد.
- هزاران مصیبت وارد زندگی وی می شود ولی خود را نمی بازد.
- حادثه به مانند بازیچه ای در دست آنان است و با آن بازی می کنند و نمی گذارند خود بازیگر این حادثه شوند.
- منتظر امیر بر حوادث است، نه زمین حوادث؛ به مانند امام خمینی رحمت الله علیه که گفته اند امیر بر حوادث بود.
- می داند هرمشکلی دربرابر انسان قرارمی گیرد، حل شدنی است؛ و حکمت خدا آن است، که انسان بالنده و آبدیده شود.
- منتظر نمی تواند انسانی ترسو و بی ظرفیت باشد.
- اهل مطالعه است و در فتنه ها، دارای تحلیل درست است و مقاومت بالا دارد.
- در آلودگی ها از هر نوع رذیلت پاک است.
- در هـر موقعیتی بـه دنبـال دفـاع از هویت، تقوا، و مکتب خود است و نیز می خواهد به دیگران کمک کند تا دیگران نیز بـه هویت خود دست یابند.
- منتظر سعیش برای ایجاد تحول و دگرگونی در جامعه است.
- در جهت اصلاح خود و دیگران، همچنین ارتقاء خود و دیگران، تلاش می کند.
- در دینداری دارای تعادل است، عمل او دارای افراط و تفریط نیست و سعی می کند به تعالی برسد.
- تمام فعالیت هایش در راستای ظهور است.
- یک منتظر آدم ها راشکار می کند وتا رابطه خود را با آنها محکم نکرده آنها را تغییر ماهیت نمی دهد.
- یک منتظر واقعی یک شکارچی خوب است و هدف از این شکار، یار جمع کردن برای ولی امر است.
- یک منتظر واقعی نمی گوید، رعایت حال مرا کن و بـه اندازه توانم مـرا امر فرما، بلکه می گویید در دستور دادن، حال مـرا رعایت نکن بلکه در هر امری بر ما نظر کن تا انجام دهیم.
- کسی که غافل باشد نمی تواند یار باشد، زیرا فریب می خورد؛ یار امام دارای بصیرت است.
- جهت تعجیل درظهور، اقدامات بایسته وشایسته انجام می دهد،بایسته را واجبات وشایسته رامستحبات می داند.
- مؤمن، منتظر واقعی است و منتظر واقعی سرعت خود را روز به روز بالا و بالاتر می برد، تا به سرعت نور برسد.
- منتظر واقعی، یک مؤمن واقعی است.
فرهنگ انتظار عین فرهنگ اسلام است و بهتر است بدانیم که دقیق ترین فرهنگ اسلام است.
منبع: سخنان استاد صدوقی؛ دوره تکمیلی مهدویت شناسی
عشق و دلداری زینب سلام الله علیها
عشق از تماشای آن صحنه های خونین، حیرت زده، خود را به حضرت زینب سلام الله علیها آموزگار خویش رساند و گفت: مرا دریاب که بی تاب و توان شده ام؛ سرو نازنین مرا شکستند و آشیانم را ویران کردند؛ اینک در اوج بی تابی از تو صبر و طاقت می خواهم، ای صبر آفرین!
حضرت زینب سلام الله علیها عشق را در دامن گرفت و او را دلداری داد و گفت: در همین صحنه خونین، نور حق را مشاهده کن مه در وجود ولی الله اعظم جلوه گر شده است. اینک کشتزار ولایت حاصل داده است، و آن شهادت است که بار دل انگیز عاشقان منزل به منزل است. اینک زمان بی صبری نیست، کام جان بگشا و پیغام هستی را بشنو و از جام لبریز درد، لذّت جوش و خروش را بنوش، راز عشق و عاشقی در خون حسین علیه السلام و یارانش تجلی کرده است؛ باید هوشیارانه مظهر این تجلی در عالم شوی.
عشق آمد دامن زینب گرفت از تماشای حسین شد در شگفت
گفت مرا دریاب بی طاقت شدم سرو من بشکست و بی قامت شدم
در تب و تابم ز غم ای نازنین صبر خواهم از تو ای صبر آفرین
زینب آمد عشق را استاد شد مستی اش را در جهان بنیاد شد
بی تحمل عشق را آواز داد با صدای خسته او را ناز داد
در فضای اُنس آغوشش گرفت بارِ غم را از سرِ دوشش گرفت
گفت اینک جلوه ی حق را نگر دامن صبر و صبوری را مَدَر
در حسینم شور مستی را ببین در شهادت رمز هستی را ببین
کِشت جانستانش حاصل داده است بارِ دل منزل به منزل داده است
کام جان بگشا و پیغامش بنوش تا بیابی لذّت جوش و خروش
راز عشق و عاشقی ای بینوا نیست جز خون حسین در کربلا
یاعلی؛
بَلْ هُوَ آیاتٌ بَیِّناتٌ فی صُدُورِ الَّذینَ أُوتُوا الْعِلْمَ
بلکه قرآن آیاتى است روشن، که در سینه اهل دانش جاى دارد.
(سوره عنکبوت آیه 49)
« بَقِیَّتُ اللَّهِ خَیْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنینَ »
(سوره هود(11)، آیه86)
ذخیره الهى براى شما بهتر است اگر مؤمن باشید.
امام زمان (عج ) به هنگام ظهور د ر کنار خانه خدا، می فرمایند:
«انا بقیتُ اللهِ فی ارضِه و خلیفتةُ و حجّةُ علیکم»
من یادگار و باز نهاده خدا در زمین و خلیفه و حجّت او بر شما هستم.
(شیخ صدوق، کمال الدین، ج1، ص 330)
امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) :
صاحب این امر، همان رانده شده ی دوره شده ی یگانه و تنها است . . . و سرانجام او که در میانشان غریب مانده است، بر آنان حکومت می یابد.
(معجم الاحادیث الامام المهدی (عج)، ج3، ص43، ح595 )
باسمه الأعلی
با سلام؛
چند وقت پیش، کتابی خوندم با عنوان «خمسه آل عشق»، ـ هدیه ای بود از طرف یکی از اساتید دانشکده به تعدادی از بچه ها، که این حقیر هم در بینشون بودم؛ ـ مطالبش بسیار زیبا و سوزناک بود، برای همین قصد کردم مطالبش رو برای شما هم بنویسم، تا شما نیز چون شمع، بسوزید و آب شوید؛
در این کتاب، نگاهت به عشق، چنان خواهد شد، که دیگر همه چیز را در پرتو آن می بینی و چنان عشق را مقدس و پاک خواهی یافت، که تمام عشق های زمینی را در ظلال میبینی، و . . .
عشق از حب ذات کردگار ناشی می شود و از پرتو این عشق بود که موجودات در عالم ملک و ملکوت آشکار شدند، به قول حافظ:
در ازل پرتو حسنت زتجلی دم زد عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد
اما کیفیت تجلی به اسماء الهی مربوط می شود، زیرا این اسماء و صفات هستند که میل فصل و جدایی و ظهور و آفرینش را دارند. ماجرا این گونه بود که، اسماء الهی نزد حضرت عشق می آیند و . . .
خمسه آل عشق
عشق پیام صفات را برگرفت و سراسیمه به محضر حضرت ذات آمد و رخصت طلبید.
او را اذن دادند تا پیام صفات را اظهار کند. عشق پس از تعظیم و تشریف ادب گفت: . . .
مؤلف: دکتر اسماعیل منصوری لاریجانی
بامقدمه: حضرت استاد علامه حسن زاده آملی
حضرت استاد علامه حسن زاده آملی
1. تجلی عشق 2. عشق، حامل پیام صفات
3. پاسخ ذات حق به عشق 4. عشق در محضر خلیفة الله
«عشق در محضر ولایت امیر المؤمنین علیه السلام»
1. عشق در محضر ولایت 2. ادامه. . .
3. عشق در دبستان تربیت علی علیه السلام 4. عشق و حماسه
«عشق در محضر حضرت زهرا سلام الله علیها»
1. عشق و کوثر 2. نوازش و پرورش
3. دردِ عشق و غربت ولایت 4. عشق و جامه ی غربت
«عشق در محضر امام حسن علیه السلام»
1. حسن مجتبی علیه السلام 2. پاسخ امام حسن علیه السلام
3. تمنای عشق
«عشق در محضر امام حسین علیه السلام»
1. سلام و پیام 2. دعوت به شکیبایی و هجرت
3. عشق و ماجرای همراهی با مولا حسین علیه السلام 4. عشق در کعبه
5. احضارعشق 6. عشق در شب عاشورا
«عشق در محضر حضرت زینب سلام الله علیها»
1. زینب کبری سلام الله علیها 2. عشق در ظهر عاشورا
3. عشق و دلداری زینب سلام الله علیها 4. حضرت زینب سلام الله علیها و تعلیم اسرار
و عشق این چنین خود را عاشق کرد و عاشق پیشگی را بنیاد کرد؛ اگر می خواهید چون عشق، بر این خاندان کرم، عشق ورزید، بیش از این ها باید همّت گماشت؛ به امید آنکه دستی بر سر ما کشند، و جرعه ای از این حقیقت ناب را دریابیم، و در این راه صبر و استواری پیشه کنیم، دست به دعا برمیداریم و از خود آموزگار عشق حضرت زینب سلام الله علیها استعانت می جوییم؛ تا ره را گم نکیم و به سر منزل مقصود برسیم.
إن شاء الله؛
یاعلی؛
یکی از قرائنی که ثابت می‌کند مراد رسول خدا صلی الله علیه وآله از جمله «من کنت مولاه فعلی مولاه» ولایت و إمامت آن حضرت بوده ، نزول آیه إکمال است که خداوند می‌فرماید :
الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دینَکُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتی وَرَضیتُ لَکُمُ الْإِسْلامَ دینا . المائده / 3 .
امروز ، دین شما را کامل کردم و نعمت خود را بر شما تمام نمودم و اسلام را به عنوان آیین (جاودان) شما پذیرفتم .
نزول این آیه کریمه بعد از خطبه غدیر ، دلیل واضحی است بر این که مراد رسول خدا صلی الله علیه و آله اثبات ولایت و امامت امیر المؤمنین علیه السلام بعد از خودش بوده است ؛ زیرا چیزی در خطبه غدیر دیده نمیشود که صلاحیت اکمال دین و اتمام نعمت را داشته باشد ؛ جز ولایت امیر مؤمنان علیه السلام .
بنابراین آیا اعلام محبت و دوستی امیر مؤمنان علیه السلام می‌تواند إکمال دین و إتمام نعمت پروردگار لقب بگیرد ؟ مگر دوست داشتن مؤمنان نخستین بار بود که اعلام می‌شد ؟ . . .